Ten gejowski dziennikarz jest zatrzymany w Rosji — i nie może zostać zwolniony

Kilka godzin po moim przyjeździe do Moskwy Elena, przyjaciółka, którą odwiedzałem, ogłosiła, że ​​spotkamy się z jej koleżanką Ali Feruz w barze dla gejów. Czy to dla nas bezpieczne? – spytałam, zawstydzona, że ​​obawiam się o własne bezpieczeństwo w tym skromnym akcie buntu, kiedy Elena i jej koledzy każdego dnia narażali życie, wykonując swoją pracę. Śmiała się ze mnie — uprzejmie — i powiedziała, że ​​będziemy bezpieczni. Ali może nie być. Uzbeckie Służby Specjalne są za nim , ale będzie bezpieczniejszy, jeśli będzie z nami. Nie byłem do końca pewien, co to oznacza; wydawało mi się to czymś, co może być normalne w ich świecie, jakkolwiek przerażające i obce wydawało mi się. Elena i Ali byli reporterami w Nowaja Gazeta , główna niezależna gazeta krajowa w Rosji. Od 2000 roku sześć z Nowaja pracownicy byli zamordowany rzekomo w związku z ich pracą. Wielu też było bity , aresztowany lub zagrożony w czasie pracy.

Spotkaliśmy się z Alim na huśtawce na placu. Był miły, zabawny i ciekawy, a mnie od razu uderzył wspaniały tatuaż na jego szyi, który w kwiecistej kaligrafii pisał Born Free. Minęliśmy eleganckie restauracje i sklepy znanych projektantów w strefie dla pieszych, zanim skręciliśmy w małą uliczkę. Poziom niżej, dyskretny, ale nie ukryty, był Fajny klub , tętniący życiem bar dla gejów. Gdy tylko tam dotarliśmy, wszystkie stawy Ali rozluźniły się i ożył, tańcząc do ciężkiego uderzenia basu. Kiedy staliśmy w kolejce do łazienki, do Ali i Eleny podszedł młody mężczyzna i podziękował im za ich pracę.

Przebywanie w rosyjskim gejowskim barze przypominało to, co wyobrażam sobie w nowojorskim gejowskim barze w latach 70-tych i 80-tych. Oczywiście jest wiele miejsc w Stanach Zjednoczonych, a nawet w Nowym Jorku, gdzie spacerowanie po ulicy nie jest bezpieczne. Ale w kraju, w którym przejawy homoseksualizmu są uważane za nielegalną propagandę, gdzie rośnie nietolerancja i gdzie przywódca Czeczenii – republiki w Federacji Rosyjskiej – zaprzecza przetrzymywaniu i pozasądowym zabijaniu gejów w regionie, nie potępiając przemocy lecz przez twierdząc, że „nie mają tu takich ludzi” przestrzeń, w której możesz czuć się bezpiecznie, być tak wielką królową, jaką chcesz być, jest niczym innym jak świętym i wzniosłym. A jednak w pokoju pojawił się cień egzystencjalnego niebezpieczeństwa. Wcielając się w bezpieczeństwo, spotykając się w queerowej komunii, ci bywalcy baru również narażali się na ryzyko.

Nie wróciliśmy do gejowskiego baru przez resztę mojego pobytu w Moskwie i nie zrobiłem pełnego wydechu, dopóki nie wylądowałem na moim locie przesiadkowym w Mediolanie w drodze powrotnej do domu. Zadzwoniłam do mamy i napisałam do byłego, że jestem bezpieczna. Dzień po tym, jak wylądowałem z powrotem w Nowym Jorku, Ali Feruz był aresztowany . Dla otwarcie gejowskiego dziennikarza pismo w sprawie korupcji i domniemanych naruszeń praw człowieka w Uzbekistanie nakaz deportacji, który otrzymał, był w rzeczywistości wyrokiem śmierci. Nie był bezpieczny.

Click here

Ali Feruz (po lewej) z autorem (po prawej) i dwoma przyjaciółmi.Elly Brinkley (w zestawie)

1 sierpnia 2017 r. Ali Feruz wychodził z biura Nowaja Gazeta na lekcję muzyki, kiedy zatrzymało go trzech moskiewskich funkcjonariuszy policji i poprosiło o dokumenty. Gdy nie mógł przedstawić im paszportu i wizy, został natychmiast aresztowany. Przed tym ostrzegała mnie Elena, chociaż porwała go moskiewska policja, a nie władze uzbeckie, których się obawialiśmy.

Według Alego, w 2008 roku był zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa Narodowego Uzbekistanu. Twierdzi, że oni… torturował go przez dwa dni, mimo że nie zrobił nic złego i nie oskarżali go o żadne przestępstwo. Tortury, które według raportu Human Rights Watch z 2003 r. miały charakter endemiczny dla [uzbeckiego] systemu sądownictwa karnego, według Alego były po prostu narzędziem, którego używali, by zostać informatorem w swojej społeczności. Po poddaniu brutalne tortury — z igłami wbijanymi pod paznokcie, ciągniętym po podłodze za włosy, słysząc, jak funkcjonariusze SB grożą zgwałceniem żony — zgodził się na ich warunki. Ale po uwolnieniu Ali udało się uciec do Kirgistanu i Kazachstanu, gdzie mógł ubiegać się o status uchodźcy do agencji ONZ ds. uchodźców, jednak wniosek został odrzucony.

W 2011 roku Ali mógł przenieść się do Moskwy. W 2012 roku Ali przeterminowany paszport został skradziony . Ali twierdzi, że ponieważ ukrywał się przed władzami Uzbekistanu, nie mógł ponownie ubiegać się o nowy bez ryzyka aresztowania. To skomplikowało jego wniosek o azyl i oznaczało, że Nowaja Gazeta nie mógł go oficjalnie zatrudnić. Brak paszportu byłby również powodem aresztowania go pięć lat później.

Pomimo ogromnego ryzyka, biorąc pod uwagę jego delikatny status imigracyjny, wyszedł jako wesoły i został działaczem na rzecz praw człowieka w Moskwie, publicznie protestując na rzecz ochrony osób LGBTQ+ oraz w imieniu praw uchodźców. Wybór bycia aktywistą w dowolnym miejscu jest ciężką pracą i wymaga dużej odwagi. Wybór bycia aktywistą w Rosji jest heroiczny. Jako świeżo upieczony uzbecki uchodźca będący gejem, Ali najłatwiej byłoby zachować dyskretność i zwracać na siebie jak najmniej uwagi. Ale nie to zrobił Ali. Zamiast tego poświęcił się walce o sprawiedliwość i udzielaniu głosu bezdźwięcznym, pisząc o uchodźcach, robotnikach i bezdomnych.

Urodzony jako Khudoberdi Nurmatov, przyjął pseudonim Ali Feruz. Jego pierwszy kawałek dla Nowaja dotyczyła uzbeckiego uchodźcy, który ukrywał się przed władzami uzbeckimi i został porwany z Moskwy. Tego losu obawiał się Ali, gdy zaczął pisać o wyborach w Uzbekistanie. A jednak to nie los go czekał. Nie było tajemnicy ani podstępu w jego aresztowaniu — nielegalne porwanie, którego się obawiał, było w Rosji bezprawne, przez broń tego samego państwa, w którym szukał schronienia.

Autor i członkowie Voices 4 protestują przeciwko zatrzymaniu Ali Feruz przed rosyjskim konsulatem w Nowym Jorku.Łowca Abrams

1 sierpnia, kilka godzin po jego aresztowaniu, po tym, jak Sąd Basmanny w Moskwie miał nakazał deportację Ali wziął długopis i próbował podciąć sobie nadgarstki właśnie tam w sądzie . Jak powiedziała reporterom Elena, powiedział, że lepiej umrzeć niż wrócić do Uzbekistanu. Jest w cieniu śmierci. Komornicy go zatrzymali, ale Ali w oświadczeniu złożył do Nowaja Gazeta twierdzi, że później w aucie eskortującym do aresztu komornicy bić go i lizać . Kilka dni później, w moskiewskim sądzie miejskim, Ali podniósł koszulę, aby odsłonić duże siniaki na plecach .

Europejski Trybunał Praw Człowieka zamroził decyzję , zabraniając Rosji deportowania Alego z powrotem do Uzbekistanu do czasu rozpatrzenia jego skargi na podstawie Zasada 39 , które można wykorzystać do czasowego zakazu deportacji w przypadku poważnego zagrożenia życia lub tortur, nieludzkiego lub poniżającego karania lub traktowania. 7 sierpnia moskiewski sąd miejski orzekł, że Ali nie mógł zostać deportowany do Uzbekistanu do czasu rozpatrzenia sprawy przez sąd. Może minąć ponad rok, zanim to nastąpi.

Nie popełnij tego błędu — Ali może przebywać w areszcie, ale w rzeczywistości jest więźniem politycznym. Jego zatrzymanie jest wynikiem skomplikowanego skrzyżowania polityki międzynarodowej, podejrzanych stosunków między rządami, systemowej homofobii i ucisku wolnej prasy. Rosja, mimo posiadania wizy w Niemczech i dokumentów z Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, pozwalających na przekroczenie granicy, nie pozwoli mu opuścić aresztu śledczego . Były chwile, kiedy wszystko wskazywało na jego rychłe uwolnienie. Wydawało się tak pewne, że jego koledzy zorganizowali dla niego podróż dwukrotnie, ale za każdym razem coś staje na przeszkodzie.

21 listopada, dzień przed jednym z tych zamierzonych odlotów, Ali niespodziewanie został do sądu . To zaimprowizowane przesłuchanie odbyło się zaledwie kilka dni po dochodzeniu przeprowadzonym przez władze w sprawie praktyk zatrudniania imigrantów w Nowej Gazecie. Pomimo faktu, że Ali nigdy nie był technicznie pracownikiem, nakazano mu: zapłacić grzywnę 5000 rubli, a następnie około 84 dolarów, za rzekomo nielegalne zatrudnienie, a sąd potwierdził decyzję o deportacji.

Moment tego przesłuchania wydaje się nie pozostawiać wątpliwości, że niezdolność Alego do dobrowolnego opuszczenia Rosji nie jest jedynie kwestią biurokratyczną. Kreml podał niejasne i tajemnicze swoje motywacje. Rzecznik Kremla Dmitrij Pieskow opisał sprawę jako bardzo złożoną i powiedział, że władze nie mogą zamykać oczu na całą serię naruszeń bez wyjaśnienia, jakie mogą być te zawiłości i naruszenia. Jak Nowaja Gazeta Powiedział, że Federalna Służba Bezpieczeństwa chciała oddać go służbom uzbeckim — jako szeroki gest lub w zamian za inną służbę. Wydaje się również mało prawdopodobne, aby było to zbiegiem okoliczności, że Uzbekistan ponownie zainteresował się Ali, kiedy to zrobił.

Pierwszy prezydent Uzbekistanu Islam Karimow zmarł we wrześniu 2016 roku. Następnie odbyły się specjalne wybory i były premier Szawkat Mirzijojew został wybrany z 89% głosów w kraju, w którym, jak stwierdziła Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie po wyborach, ramy prawne nie sprzyjają przeprowadzaniu demokratycznych wyborów. Ali pisał o wyborach dla Nowaja i właśnie ta praca mogła zagrozić jego wolności.

Deportacja Alego byłaby obopólna korzystna dla Uzbekistanu i Rosji. Rząd uzbecki mógłby ukrócić pracę odważnego dziennikarza, który może ujawnić rzeczy, których nie chce ujawniać. Rosyjski rząd dostałby kartę przetargową w rozmowach z Uzbekistanem, nie mówiąc już o możliwości uciszenia obiecującego dziennikarza w punkcie informacyjnym, którego wydaje się najbardziej obawiać.

1 stycznia minął pięć miesięcy przetrzymywania Alego. Ali przebywa obecnie w Ośrodku Zatrzymań dla Cudzoziemców w Sacharowie, ośrodku dla imigrantów, w którym przebywają ludzie rutynowo przetrzymywany bezprawnie i gdzie warunki są notorycznie ponure. Ali zachował Dziennik w areszcie śledczym, będąc z natury empatycznym dziennikarzem, zawiera ostro obserwowane fragmenty o zróżnicowanej grupie ludzi, z którymi się znalazł. Ale opisuje także rozpacz i wyobcowanie, jakie odczuwał w niewoli.

Boję się, że zostanę wysłany do Uzbekistanu – napisał. Dzisiaj migranci z Uzbekistanu opowiadali mi o torturach w ich kraju podczas spaceru po podwórku. Ilekroć o tym myślę, oblewa mnie zimny pot i świat robi się ponury. Chcę, żeby moje serce po prostu przestało bić. Wygląda na to, że byłoby to łatwiejsze dla wszystkich. Rozmawiałem dzisiaj z mamą przez telefon, była zła, jak smutno brzmiał mój głos. Cóż, nie mogę naprawdę cieszyć się życiem, kiedy nie jestem wolny.

Było wylanie międzynarodowego wsparcia dla Alego, zwłaszcza w Niemczech, gdzie ma się udać, jeśli zostanie zwolniony. Działacze organizowali odczyty jego pamiętnika w Moskwie i Niemczech, a ja pomogłem zorganizować protest i czytanie pamiętnika w Nowym Jorku, które odbyły się równocześnie z odczytem w Berlinie. Jego koledzy z Nowaja Gazeta niestrudzenie walczyli o jego uwolnienie. Jego chłopak, Pavel, był jego stałym zwolennikiem, a kilka miesięcy temu Ali oświadczył się mu przez telefon. Małżeństwa osób tej samej płci są oczywiście nadal nielegalne w Rosji, ale właśnie zostały zalegalizowane w Niemczech, gdzie Ali ma nadzieję pojechać, jeśli zostanie zwolniony i nie będzie mógł pozostać w Rosji. Ale nadal musi zostać uwolniony.

Kiedy zeszłego lata byłam w Rosji, Elena zabrała mnie do swojego biura o Nowaja Gazeta , zaledwie kilka dni po tym, jak poznałem Ali. Biura zajmowały tylko półtora piętra, co sprawia, że ​​doceniam gigantyczne budynki, które mamy tutaj w Stanach Zjednoczonych poświęcone niezależnemu dziennikarstwu. Istnieje skromna ekspozycja muzealna artefaktów z Nowaja 24 lata w biznesie, w tym pierwszy komputer gazety, który pomógł im kupić Michaił Gorbaczow. Pokazała mi stół konferencyjny, umieszczony we wnęce w dużej sali nauczycielskiej. Na ścianie nad stołem wiszą portrety sześciu zamordowanych pracowników. Za każdym razem, gdy pisarz przedstawia historię na spotkaniu personelu, przypomina mu się zarówno o ryzyku związanym z tym, co robi, jak i o tym, dlaczego to robi.

Jeśli Ali nie zostanie zwolniony, może skończyć jako siódmy portret na tej ścianie nad stołem konferencyjnym. Jak jego koledzy w Nowaja Gazeta powiedział , Nie mamy prawa go nie ratować.

Elly Brinkley pracuje w PEN America, organizacji non-profit zajmującej się literaturą i prawami człowieka, i jest członkiem Voices4, niestosującej przemocy grupy aktywistów akcji bezpośredniej, zaangażowanej na rzecz globalnego wyzwolenia queer. Mieszka w Nowym Jorku.